We hebben verschillende getuigenissen van gemeenschapswachten verzameld. In deze lockdown, die nodig is voor de strijd tegen het coronavirus, lopen deze vrouwen en mannen door alle straten van onze stad. De meesten blijven hun werk onder zeer moeilijke omstandigheden doen, maar voelen zich niet veilig: ze hebben gebrek aan geschikt materiaal en worden niet gehoord door hun hiërarchie.
"Ik ben er trots op dat ik dit werk in dienst van de mensen doe. In lockdowntijden is het des te belangrijker dat mensen zich goed en veilig voelen als ze de straat op moeten. Onze rol is belangrijk" , zegt ook J., gemeenschapswacht in Molenbeek.
Hij voegt eraan toe: "Maar dan in veilige omstandigheden, met aangepaste uurroosters en opdrachten! "
M., gemeenschapswacht in Schaarbeek, haalt de loodzware sfeer aan waarin ze moeten werken. "We zijn bang dat we dat verdomde virus gaan krijgen en het verspreiden. Met angst in de leden gaan we aan het werk, en we maken ons zorgen als we na de dienst weer bij onze geliefden zijn. We zijn bang om hen te besmetten.
"Hadden we maar beter materiaal! Bij het begin van de lockdown waren we erg slecht of zelfs helemaal niet uitgerust. Maar doordat er druk werd gezet kwam er beterschap. Nu hebben ze ons al handschoenen en gel gegeven. Voor de maskers ligt het moeilijker, sommige zijn geleverd, in niet-steriel linnen, maar die zijn niet praktisch en zijn door heel wat handen gegaan, dat is niet geruststellend, " maakt A. uit Brussel-stad zich bezorgd, en hij windt zich op: "En hoe wil je dan de social distancing-maatregelen naleven, bijvoorbeeld in de rustkamer als we met meerderen zijn, of met je werkpartner waar je de hele dag mee doorbrengt. En als we mensen moeten helpen die op straat leven, hoe doen we dat dan? " .
In Schaarbeek uit een gemeenschapswacht zijn onbegrip: "De handschoenen die we gekregen hadden zijn net weggehaald, zodat het onthaalpersoneel van de gemeente ze kan gebruiken. We krijgen maar één klein flesje gel per dag, waarmee we onze handen 2 tot 3 keer kunnen wassen, maar dat volstaat niet" .
Allemaal zeggen ze het gevoel te hebben dat het publiek zich steeds meer aan de lockdownregels houdt, dat de mensen de regels naleven, dat er heel weinig verkeer is en dat hun opdracht, het informeren en sensibiliseren, zijn vruchten afwerpt. "In het begin was het erg moeilijk" , legt J. uit Molenbeek uit, we werden geregeld beledigd, maar nu hebben de mensen begrepen hoe belangrijk het is om thuis te blijven.
"De toestand is vooral dramatisch bij zeer kwetsbare groepen, zoals daklozen of drugsverslaafden, vooral in het stadscentrum. Daar staan we machteloos en zitten we echt in de rats. We zijn niet gemachtigd om in te grijpen, ook al zouden we hen meer willen helpen", zegt A. "Het is zorgwekkend dat onze opdrachten niet duidelijk zijn, en ze zijn nog minder duidelijk in crisistijden zoals we die nu meemaken. Ze vragen ons om sociale distancing af te dwingen in parken, of te zorgen dat mensen zich in de rijen aan de winkels aan de regels houden. Maar vaak zijn de richtlijnen niet nauwkeurig genoeg en hebben we ook niet de middelen om ze af te dwingen. We hebben behoefte aan een duidelijke uitleg en een aangepaste opleiding" .
Op straat hebben de gemeenschapswachten steeds minder werk te doen in verhouding tot hun gebruikelijke opdrachten (ontradende aanwezigheid, sensibilisering, schakel tussen de gemeente en de bevolking). Sommigen zouden het op prijs stellen om méér te kunnen doen aan solidariteitsopdrachten, aangepast in tijden van crisis, zoals oudere mensen helpen hun boodschappen dragen. Allen zijn voorstanders van arbeidstijdverkorting en van de invoering van ploegendienst, beurtrollen en minder mankracht. Dat zou ook nuttig zijn om de maatregelen van social distancing tussen de gemeenschapswachten zelf te kunnen toepassen.
Op de achtergrond lijden ze onder de minachting vanwege hun oversten. Het voelt alsof er met twee maten en twee gewichten wordt gemeten. "Wij als gemeenschapswachten worden niet gehoord, wij staan helemaal onderaan de ladder van het gemeentepersoneel, en ze kunnen ons zonder middelen of duidelijke richtlijnen naar het front sturen, soms voor nutteloze opdrachten. We willen ons beroep blijven uitoefenen, maar dan wel in veilige omstandigheden en aangepast aan de corona-crisis. Het zou normaal zijn dat we op zijn minst een risicopremie krijgen. Eind januari hebben ze ons zelfs de jaarlijkse premies voor het onderhoud van ons uniform en voor de aankoop van schoenen afgenomen" , zegt A. uit Brussel-Stad.
De PVDA drukt haar grote dankbaarheid uit voor de gemeenschapswachten die hun werk in moeilijke omstandigheden voortzetten, en steunt de volgende eisen:
- Geef een risicopremie. Aangezien gemeenschapswachten niet kunnen telewerken of in lockdown gaan, zetten ze hun gezondheid op het spel om mensen te helpen.
- Voer opnieuw de jaarlijkse premies in waarop zij voorheen recht hadden, daar waar die afgeschaft werden. Het ging om een bijdrage om hun kleren te wassen en om speciale schoenen te kopen.
- Pas de uurroosters aan met werk in kleinere ploegen, met een dagelijkse beurtrol, om de social distancing-maatregelen te kunnen naleven, met een gewaarborgd inkomen.
- Eerbiedig de voorschriften inzake veiligheid en hygiëne: De gemeenten moeten zorgen voor voldoende gel, handschoenen en maskers, en op het werk zijn strengere regels voor social distancing nodig.
