Vrijdag, 5 mei, discussieerde het Brussels parlement over een resolutie over de Europese besparingsmaatregelen. Een "grote alliantie" van de PS tot de NVA via de cdH en de ecologisten, legde een resolutie neer die erkende dat de Europese budgettaire regelgeving de openbare overheden verhindert om de noodzakelijke investeringen te realiseren om tegemoet te komen aan de ecologische en sociale uitdagingen. Ondanks de ernst van de situatie, stelt de resolutie zich tevreden met een symbolische oproep om de regels die de openbare machten wurgen, te versoepelen zonder ze echt in vraag te stellen. De PVDA heeft tegen deze resolutie gestemd. Michael Verbauwhede, regionaal volksvertegenwoordiger van de PVDA hekelde de hypocrisie van de andere partijen en herinnerde eraan dat "dit budgettair keurslijf en Europese boekhouding als kettingen zijn. Zij zijn verschrikkelijk en zij hebben dramatische gevolgen voor de bevolking en de economie. Het gaat er niet over om te onderhandelen over het gewicht van de kettingen, maar om er zich van te bevrijden".
Tegenover de sociale en ecologische uitdagingen hebben wij nood aan openbare instellingen
In zijn interventie herinnerde de volksvertegenwoordiger eraan dat de Europese volkeren een diepe economische, sociale en milieucrisis ondergaan: massale werkloosheid, afdankingen, aanvallen op de sociale verworvenheden, loonsverminderingen, verlenging van de loopbaan en desinvestering in een aantal centrale domeinen (onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting, transport, enz.). "Tegenover deze enorme uitdagingen die we vandaag kennen, moeten we een van de vastgelopen motoren van de economie herlanceren: openbare investeringen. De uitdagingen zijn gigantisch: het is een echte beproeving om een plaats te vinden in een school of een kinderdagverblijf, de mensen wachten tot 10 jaar om een sociale woning te krijgen, de luchtvervuiling in Brussel doodt voortijdig honderden mensen per jaar, het openbaar transport moet worden ontwikkeld, we moeten massaal investeren in groene energie en isolatie van woningen, enz. We moeten daar collectieve oplossingen voor vinden”.
Een Europese Unie voor de multinationals of voor de volkeren?
De Europese Unie was altijd een constructie voor de Europese multinationals. De lobby van de patroonsorganisaties (BusinessEurope, Europese Ronde Tafel) heeft een enorme macht. Deze lobby duwde, dankzij de crisis van 2010-2012, budgettaire besparingsmaatregelen op Europees vlak door. Want de crisissen zijn altijd ideale momenten om gebeurtenissen te forceren. [1] De volksvertegenwoordiger van de PVDA kritikeerde de hypocrisie van de partijen in de regering: "Jullie allemaal hebben deze maatregelen gestemd in 2013: PS, SPA, CDH, FDF, MR, ECOLO, Groen, VLD, NVA, CD&V. En nu zijn jullie zich ervan bewust dat die alles behalve intelligent zijn. Bravo… De vakbonden en het middenveld hadden jullie toen nochtans gewaarschuwd".
« Wat betreft de Europese constructie stelt de PVDA voor om te vertrekken van een witte pagina en de Europese verdragen fundamenteel te herzien. Te beginnen met de afschaffing van de besparingsmaatregelen en de budgettaire en boekhoudkundige keurslijven die worden opgelegd aan de publieke uitgaven. De economist T. Piketty ondertekende in 2015 een tribune waarin stond dat men voor een keuze staat. Ofwel herzien we de Europese politiek fundamenteel om een positief perspectief te bieden. Een Europese constructie die vertrekt van de noden van de bevolking en niet vanuit de noden van de patronale lobby’s. Ofwel zie we een nationalistisch terugplooien, de opkomst van Wilders, Farage, Lepen en anderen. Voor de PVDA is de beste manier om te strijden tegen de Lepens, Wilders en Farage: de afschaffing van deze Europese regels.
De besparingen komen niet enkel van de Europese Unie.
De volksvertegenwoordiger van de PVDA herinnerde er ook aan dat de daling van de openbare investeringen al 30 jaar duurt: “Het is een beetje gemakkelijk om te zeggen dat het de fout is van de Europese normen. In België zijn de openbare investeringen gedaald sinds de jaren 80 en de regeringen Martens-Gol. Op dat moment was er nog geen TSCG (Europese besparingsakkoord) [2]. Er waren nog geen boekhoudkundige normen SEC2010 [3]. Het waren duidelijke keuzen voor een besparingspolitiek die jullie hebben ondersteund”.
Michael Verbauwhede stipte ook het Belgisch federalisme aan: « De regio’s en de gemeenten zijn vandaag belast met meer bevoegdheden en belangrijke infrastructuur. Maar zij hebben geen middelen om te investeren en om een antwoord te bieden op de noden op vlak van openbaar transport, wegen, scholen, kinderdagverblijven, huisvesting, milieu, enz. Dit maakt de situatie nog erger. »
En hij besluit: « Voor de PVDA is het de logica zelf van de besparingsakkoorden en de algemene logica van deze Europese constructie zelf die we in vraag moeten stellen. Want zij zijn gebaseerd op de ongelijkheden en de concurrentie, in het belang van de multinationals en de patronale lobby’s. De resolutie is zeer bescheiden, zelfs de NVA ondersteunt ze. De PVDA nodigt het Brussels Gewest uit om verder te gaan: dit budgettaire keurslijf en de Europese begrotingen zijn kettingen. Zij zijn verschrikkelijk voor de bevolking. Het gaat er niet om om te onderhandelen over hun gewicht, maar we moeten ons ervan bevrijden.”
[1] Voor meer informatie over de democratische hold-up van de Europese multinationals, aarzel niet om te kijken naar Bye Bye Europe, de web serie die gebaseerd is op de bestseller “Hoe durven ze- De Euro, de crisis en de grote hold-up” Van Peter Mertens, de voorzitter van de PVDA.
[2] Het TSCG (verdrag over de stabiliteit, coördinatie en bestuur) stelt het principe van het evenwicht van de openbare administraties: de fameuze gouden regel (men mag niet meer uitgeven dan wat er binnenkomt). Het begrotingstekort mag maximum 0.5 % van het BNP bedragen. De limiet van de schuld is 60% van het BNP en in geval van overschrijding van die limiet, moet het verschil beperkt worden tot een gemiddeld ritme van 1/20ste van de jaarlijkse schuld.
[3] De boekhoudkundige norm (SEC )2010 legt de berekening van de investeringen in één keer op, in het jaar waarin het engagement is aangegaan. Er wordt op die manier geen rekening gehouden met de afschrijvingen. Bijvoorbeeld: als een gemeente besluit om sociale woningen te bouwen, dan moet zij de hele investering inschrijven in het jaar waarin de bouw plaats vond, terwijl zij vroeger deze investering kon afschrijven op meerdere jaren.
