We hebben te maken met een zeer ernstige gezondheidscrisis. De situatie van daklozen, of ze nu migrant zijn of niet, wordt steeds kritieker. Dit is niet alleen een sociale en humanitaire crisis, maar ook een volksgezondheidsprobleem dat nu de hele bevolking aangaat. De PVDA vindt dan ook dat er krachtige maatregelen moeten worden genomen om al diegenen te helpen die niet in staat zijn om zichzelf op te sluiten, de daklozen en de migranten in precaire situaties.
1. Vorder hotels en sporthallen op en verleng het winterplan
Enerzijds zitten de opvangcentra (al lang) overvol. Sommige centra hebben zelfs moeten sluiten omdat ze de richtlijnen over het afstand houden onmogelijk konden naleven. Samu Social aanvaardt nog alleen mensen die al gekend zijn of het meeste gevaar lopen. De dienst Vreemdelingenzaken heeft zijn deuren gesloten en laat toekomende asielzoekers in de kou staan. Een maatschappelijk werker getuigde een paar dagen geleden: "We hebben een moeder binnengehaald die op straat staat. Ze heeft bloedarmoede en komt uit een kankerbehandeling. We kunnen haar huisvesten en voeden, maar dan wel op een collectieve plek die al overvol zit. Er is geen plaats om het risicopubliek in afzondering te plaatsen. En omdat we de voorschriften voor het afstand houden willen naleven moeten we steeds meer mensen weigeren."
En aan de andere kant zijn er in Brussel al honderd hotels gesloten. De sportzalen zijn leeg. We moeten over deze plaatsen kunnen beschikken om meer mensen te kunnen huisvesten en aan de voorschriften voor afzondering en afstand houden te voldoen. Veel daklozen hebben gezondheidsproblemen: deze mensen, die in het beste geval nog steeds gehuisvest en gevoed worden in overvolle collectieve centra, zouden preventief moeten kunnen worden afgezonderd.
De Franse regering heeft hotels opgeëist. Sommige gemeenten hebben sporthallen opgeëist. Dat moet ook in Brussel gebeuren. En aan de onzekerheid die op de daklozenhulpsector weegt moet een einde worden gemaakt door de infrastructuur die in het kader van het winterplan werd opgezet uit te breiden.
2. De middelen en behoeften regionaal coördineren
De tekorten vormen een ander groot probleem. Er is een tekort aan voedsel, aangezien de gebruikelijke bevoorradingssystemen (onverkochte goederen, enz.) schaars worden. Er is een tekort aan vrijwilligers, aangezien mensen ziek beginnen te worden, ze voor hun dierbaren moeten zorgen of bij het eerste teken van symptomen moeten worden verwijderd. Er is een tekort aan beschermende uitrustingen (maskers, schorten, gel, enz.).
Toch zijn er heel veel mensen die willen helpen. NGO's met een grote deskundigheid op het gebied van crisisbeheer zijn al aanwezig. Parapublieke diensten, zoals De Brusselse Keukens die duizenden maaltijden voor scholen leverden, kunnen worden geheroriënteerd. De initiatieven, de behoeften en de beschikbare middelen moeten regionaal in kaart worden gebracht. Om vervolgens de hulp te organiseren en volgens de prioriteiten en de urgentie toe te wijzen.
Alle actoren beschermen is een strikte voorwaarde opdat de eerstelijns hulpdiensten zouden kunnen werken. Beschermingsmiddelen moeten volgens de prioriteitsregels worden verdeeld.
3. Plaatselijke solidariteitscentra oprichten
We hebben in de gemeenten en strategische wijken een aanspreekpunt nodig. Om de hulp op het terrein uit te voeren. Om te voorkomen dat men van de ene kant van de stad naar de andere moet reizen. Maar ook omdat de vrijwilligers zich lokaal bijeenzetten.
De structurele tekortkomingen van onze samenleving worden in tijden van crisis dramatisch groter. Maar de solidariteit die tussen de mensen ontstaat is een echte troef om de tekortkomingen van de staat te ondervangen. De PVDA vindt dat deze maatregelen dringend moeten worden genomen. Zowel om de meest kwetsbaren te helpen als om de epidemie te helpen vertragen.
